ՆԱՐՑԻՍԻ ՍԵՎ ԱՆԴՈՒՆԴԸ: ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ, ՈՐԸ ՈՉՆՉՈՎ ԼՑՆԵԼ ՀՆԱՐԱՎՈՐ ՉԷ
Նարցիսը միայն բնավորություն չէ․այնանձիկառուցվածքիխորքայինդեֆորմացիաէ։Արտաքնապես՝հաջողակ, ինքնավստահ, խարիզմատիկ, սակայններքուստ՝ճեղքված, դատարկ, մշտապեսփնտրող։Նրահմայքիուկենսուրախդիմակիտակթաքնվածէսառըանդունդ, որըպահանջումէնորունոր սնունդ։
Այն ամենն, ինչ տեսանելի է՝ կարգավիճակ, ճանաչում, հմայք, հարստություն, սեր, ընդամենը բարակ պատյան է։ Դրա տակ մնում է դատարկություն, որը երբեք չի լցվում։ Ակնթարթային ուշադրությունը, սերը կամ իշխանությունը նրան չեն հագեցնում։ Ցանկացած ձեռքբերում մարում է նույն պահին՝ նորից վերածվելով «ոչնչի»։
ԻՆՉՊԵՍ Է ՁԵՎԱՎՈՐՎՈՒՄ ՆԱՐՑԻՍԻ ՖԵՆՈՄԵՆԸ
Ամեն ինչ գալիս է մանկությունից։ Այնտեղ, որտեղ երեխայի մեջ պետք է ծնվեր ամուր հիմք՝ «Ես կամ ու ես կարևոր եմ», ծնվել է դատարկություն։ Երեխայի հույզերը անտեսվել կամ արժեզրկվել են։ Նրան սիրել են պայմանական սիրով՝ լավ վարք, ձեռքբերումներ, հարմար երեխա լինելու դիմաց։ Այդպես ծնվել է կեղծ եսը՝ շքեղ դիմակ, որի տակ թաքնված է խոցելի, ամոթի զգացումով լցված իրական Ես-ը։
Նարցիսի տրավման ոչ թե պարզապես պաշտպանություն է, այլ հուզական հիմքի բացակայություն։ Այն հիմքի, որի վրա կառուցվում է հասուն անհատականությունը։
ԴՐՍԵՎՈՐՈՒՄՆԵՐ ԿՅԱՆՔՈՒՄ
Նարցիսը մշտապես որոնում է «սնունդ»։ Կարող է լինել խարիզմատիկ, հաջողակ, գրավիչ սիրեկան։ Սակայն նրա համար սովորական մարդկային ուրախությունները՝ ջերմություն, կայունություն, հանգստություն, պարզապես անգույն են։ Նա փնտրում է սուր ազդակներ՝ վտանգավոր, արգելված, կործանարար։ Սակայն դրանցից հետո գալիս է նորից նույն դատարկությունը՝ ամոթը, ագրեսիան, ինքնատանջ ատելությունը։ Նա նորից դառնում է «ոչինչ»։
ԷՄՊԱՏԻԱՅԻ ԲԱՑԱԿԱՅՈՒԹՅՈՒՆ
Նարցիսը չի զգում դիմացինին։ Ոչ թե որովհետև չունի սիրտ, այլ որովհետև չի կարող դիմանալ սեփական ցավին։ Եթե թույլ տա իրեն ապրել ուրիշի հույզերով, ստիպված կլինի հանդիպել իր վախին՝ անպիտան լինելու զգացմանը։ Իսկ դա նրա համար անտանելի է։ Էմպատիան շքեղություն է, որը նա իրեն թույլ տալ չի կարող։
ԴԱՏԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆ
Իրական բավարարվածությունը ծնվում է խորությունից։ Այն պահանջում է անկեղծություն, մտերմություն, իսկ նարցիսը հենց դրանից է փախչում։ Նրա ներքին անդունդում ապրում են ոչ միայն մանկական վերքերը, այլև իր մութ գաղտնիքները, ամոթն ու մերժված լինելու վախը։ Դրա համար նա ոչնչացնում է այն ամենն, ինչ մոտենում է իր իրական Ես-ին։
ՆԱՐՑԻՍԻ ՀԵՏ ՀԱՐԱԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ
Նարցիսի հետ կապը մշտապես հուզական տատանում է։ Նա գրավում է, գերում, հիասթափեցնում, վերադառնում։ Կարևոր է ոչ թե որակը, այլ՝ շարժումը։ Կյանքը նրա հետ նման է կլանող ձագարի․սկզբումհմայք, հետո՝քաոս, վերջում՝դատարկություն։Նրասևանդունդըմշտապեսպահանջումէնորզոհեր։
ԵԼՔԸ
Կա միայն մեկ ճանապարհ․շրջվելդեպիիրիսկկողմը։Դիմակներըհանել, նայելանդունդինուընդունել այն։ Սա թերապիայի, ինքնաճանաչման, ներքին հիմքի կառուցման ճանապարհն է։ Ոչ ոք դրսից չի կարող լցնել այդ դատարկությունը։ Քանի դեռ նարցիսն ինքը չի սկսել կառուցել իրեն ներսից, բոլոր հարաբերությունները դատապարտված են քանդվելու։
Ամենալուսավոր սերն անգամ չի կարող մրցել նարցիսի սև ճեղքի հետ։ Այն ձագար է, որտեղ անհետանում են զգացմունքները, սահմանները և անհատականությունները։ Եվ եթե ժամանակին չհեռանաս, կարող ես կորցնել քո իսկ լույսը։
Հոգ տար քո լույսի մասին։ Մի թող այն մարի նրանց համար, ովքեր իրենց դատարկությունը փորձում են լցնել քո սիրով։
Վերջաբանի ուղերձը
Նարցիսը մեզ հիշեցնում է, թե որքան վտանգավոր է ապրել առանց սեփական հիմքի։ Դատարկությունը չի լցվում արտաքինով։ Այն միայն խորանում է։ Բայց եթե մարդը համարձակվում է նայել իր խավարին ու այնտեղից բարձրացնել իր իսկ լույսը, ապա այլևս երբեք չի մնում գերի։ Անդունդը կարող է դառնալ ծննդավայր՝ նոր Ես-ի, ավելի իսկական ու ամբողջական։
Հետ